Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Oι Συριζαίοι πρέπει να αποφασίσουν σε όλα τα επίπεδα: Θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη ή τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα;
Αυτό που βλέπουμε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πορεία προς το τέλος, σε χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου. Η αρχή του βρίσκεται στην επομένη των εκλογών του 2019.
Η εκλογική βάση της Δημοκρατικής Παράταξης κράτησε όρθιο τον ΣΥΡΙΖΑ – απέναντι σε αδίστακτους αντίπαλους, με τρομακτικό εξοπλισμό μιντιακής και οικονομικής ισχύος.
Αθροίζοντας το 32% του ΣΥΡΙΖΑ με τα ποσοστά των όμορων κομμάτων, η κυριαρχία της αντιδεξιάς παράταξης διατηρήθηκε. Η ήττα ήταν εντολή στον ηττημένο να ανασυνταχθεί για την επόμενη αναμέτρηση.
Το μόνο που δεν έκαναν στην Κουμουνδούρου. Σπατάλησαν προκλητικά το ποσοστό κυβερνώσας δύναμης, το οποίου νόμιζαν πως ήταν ιδιοκτήτες.
Αντί για διεύρυνση και μετεξέλιξη, ενίσχυσαν τον εσωτερικό φραξιονισμό τους και έκλεισαν τις πόρτες στις δυνάμεις ανανέωσης από την κοινωνία.
Ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στις εκλογές του 2023 περιστοιχιζόμενος από την ομάδα, που ηττήθηκε το 2019, με απεχθή πρόσωπα ανάμεσά της: Ιδεοληπτικοί, αποτυχόντες, οπισθοδρομικοί, ρεβανσιστές – ακόμη και υπόδικοι ή με δικαστικές καταδίκες – πόζαραν ως υπουργοί στη «δεύτερη φορά Αριστερά», όταν ουδέποτε υπήρξε πρώτη.
Ανήμερα των εκλογών ο Πολάκης – με τη μοιραία απόφαση να παραμείνει υποψήφιος – υποσχόταν να «ξανάρθει» ως τιμωρός. Πάλι καλά που, ακόμη και τραυματισμένο, το ιμπέριουμ Τσίπρα τούς κράτησε στο 18-20%.
Τα χειρότερα ακολούθησαν με την πιο οικτρή διαδικασία αλλαγής ηγεσίας που υπήρξε σε κόμμα από τη Μεταπολίτευση.
Ο απερχόμενος πρόεδρος δεν άσκησε επαρκώς το προνόμιο του εγγυητή της διαδοχής και ανάμεσα στους υποψήφιους βρέθηκε ένας άσχετος με την Αριστερά – παρά τους προφανείς λόγους για αποκλεισμό του.
Επικράτησε με τη συνδρομή μιας εσωκομματικής τάσης που ήθελε να εξοντώσει την άλλη και, από την επομένη, καταλύθηκαν οι βασικές αρχές της λογικής, της πολιτικής συμπεριφοράς και της κομματικής λειτουργίας.
Το αποτέλεσμα δεν έγινε σεβαστό από τους ηττημένους και παραβίασαν με παραλογισμούς – πλην ορισμένων αξιοπρεπών αποχωρήσεων, όπως του Γεροτζιάφα και του Κόκκαλη – την έννοια της εκλογής, με κατάληξη σε διασπάσεις και διαγραφές.
Από την πλευρά του νικητή, παραβιάστηκαν οι κώδικες ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας του κόμματος, με προσωπικές συμπεριφορές και δημόσιες τοποθετήσεις που μετέτρεπαν την πολιτική σε παράσταση θερινού αναψυκτηρίου.
Η αλήθεια είναι πως ο Κασσελάκης δεν έμεινε ούτε στιγμή απερίσπαστος να ασκήσει την ηγεσία που δεν υφάρπαξε, αλλά του έδωσαν οι Συριζαίοι εθελουσίως.
Η απόπειρα ανατροπής του στο «συνέδριο», με προνουτσιαμέντο που έγινε τραγέλαφος, θόλωσε την κομματική προοπτική, όπως φάνηκε στην κάλπη και μετά από αυτήν .
Χωρίς να απαλλάσσεται από τις ευθύνες του ως επικεφαλής, με ανερμάτιστες τοποθετήσεις, αλλά και χωρίς να δικαιώνονται όσοι δεν αναγνώρισαν ποτέ την επικράτησή του, είναι σοφή απόφαση να πει τα πράγματα με το όνομά τους.
Η οριοθέτηση των «στρατοπέδων», σε αυτή την ανούσια εσωκομματική σκακιέρα, είναι κίνηση ματ. Για τον ίδιο αλλά και για τον προκάτοχό του, που έχει ήδη επικαλεσθεί την εσωκομματική υπονόμευση για την κακή εκλογική του επίδοση.
Όσο ευθύνεται η «Ομπρέλα» απέναντι στον Τσίπρα, ευθύνονται οι «87» απέναντι στον Κασσελάκη.
Μετά την εύστοχη πρωτοβουλία αυτοπαραμερισμού, οι Συριζαίοι πρέπει να αποφασίσουν σε όλα τα επίπεδα: Θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη ή τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα;
Πρωτίστως, πρέπει να αποφασίσουν ο Κασσελάκης και ο Τσίπρας.
Αυτό το «ματ» είναι η κρίσιμη επιλογή: Προς τον οριστικό θάνατο ή προς τη σωτηρία – και με ποιoν επικεφαλής; Δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
