Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Αναγκάζομαι να σας γράψω τις αιτίες που προφανώς και κακώς ως πολιτικός, αγνοούσατε, αγνοείτε και θα αγνοείτε, μια και κανείς άλλος, που είμαι σίγουρος πως τις γνωρίζουν και δεν τις αναφέρουν αρκετοί αν όχι οι περισσότεροι αριστεροί, το κάνουν λόγο έλλειψης θάρρους. Καθώς τα προβλήματα γνωστά, αλλά μη ανακοινώσιμα, δυστυχώς. Έγραφα και θα γράφω ελεύθερα και επώνυμα, την δικιά μου αλήθεια, όπως έκανα και θα συνεχίσω να κάνω πάντα. Αποχώρησα πολύ νωρίς μόνος μου και μάλιστα με άρθρο καταγγελία, αναγράφοντας λόγους, αιτίες και αφορμές, που ήταν ορατές και προκλητικές εναντίον μου, εκδηλωμένες ακόμη και με τραμπουκισμό από “συντρόφους” μεγαλοπαράγοντες προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ!
Και εσείς, ανεχτήκατε και βοηθήσατε τα μάλα τον κύριο Τσίπρα. Από πολύ νωρίς έγιναν ορατές οι βλέψεις του, αυτές του ενός αδρός αρχή, που σε κάθε ευκαιρία και αιτία φανέρωνε. Μεγάλη λοιπόν η ευθύνη σας, που αφήσατε αυτό το φιλόδοξο άτομο, να διαχειριστεί κατά το δοκούν χωρίς αντίσταση, ένα μεγάλο μέρος πολιτών που αγνοώντας αυτόν τον κίνδυνο, βοηθούμενοι παντοιοτρόπως και δόλια από τους μηχανισμούς, κατάντησαν ως αριστεροί να κατασκευάσουν έναν “χαρισματικό” ηγέτη!
Δειλιάσατε να αντιδράσετε και αργήσατε να αντιληφθείτε τις παγίδες που έστηνε ο πονηρός και όχι έξυπνος πρόεδρος. Δεν γνωρίζατε τάχα την φιλική του προστατευτική αυλή, που ως και αυτή την ίδια θα χρησιμοποιούσε ως θυσία, προκειμένου να πραγματώσει τον σκοπό του; Δεν καταλάβατε την ταχύτητα του ξεδοντιάσματός σας , καθώς σας εύρισκε ανέτοιμους και ανοργάνωτους. Όλες σας οι ενέργειες αργοπορημένες και τόσο προβλέψιμες, που ανά πάσα στιγμή σας εξέθετε προηγούμενος. Απεδείχθη πολύ σκληρός και αποφασισμένος να ελέγχει απόλυτα τις κινήσεις του κόμματος, ως ο μόνιμος και άξιος ιδιοκτήτης του. Μέχρι του σημείου να επαναλάβει ψηφοφορία, εκστομίζοντας εκείνο το απίστευτο και απόλυτο “Δεν καταλάβατε καλά γι’ αυτό ξαναψηφίστε”, κραυγαλέα ενδεικτικό των προθέσεων του. Μεγαλύτερη αποτυχία, δεν υπήρξε από τον εκθετικό τρόπο παραμονής στο κόμμα, τον χρόνο και την ανοργανωσιά της φυγής, με την ευθύνη αποκλειστικά δική σας. Ένα καθοριστικό σημείο καθυστέρησης και αναβολών, που καθιστούσαν ακόμη πιο αρνητική την καθυστερημένη αδικαιολόγητα αποχώρηση.
Και άντε αποχωρήσατε τραυματικά όπως. Συνεχίσατε όμοιοι, χωρίς καμία αναφορά στις ευθύνες που εσείς είχατε αναλάβει, συμβάλλοντας στα δεινά που ο ίδιος είχε αποφασίσει. Δεν προχωρήσατε στην αναγκαία αυτοκριτική σας, όπως απέφευγε πάντα ο ίδιος ο πρόεδρος, αναλαμβάνοντας τουλάχιστον την ευθύνη της μη επανάληψης των ίδιων σκόπιμων λαθών! Να τα προωθήσετε και να τα επιβάλετε είχατε το σθένος, να τα παραδεχθείτε και να ζητήσετε ένα θαρραλέο συγνώμη, ως οφείλατε, δεν το πράξατε ποτέ! Και εκεί ακριβώς είναι το μεγάλο και μη αναστρέψιμο τραγικό λάθος, η εξ ακολούθως υποτίμηση του αριστερού πολίτη. Παραμείνατε στο στείρο λόγο, στην ξύλινη και αποτρεπτική γλώσσα του κατεστημένου, των βαρετών και ανούσιων διαπιστώσεων, άνευ αρχής, μέσης και τέλους. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή, από αυτό που είχε ανάγκη να ακούσει ο απογοητευμένος αριστερός πολίτης. Δεν κάνατε την διαφορά, ενώ ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, να μιλήσετε με την γλώσσα της αλήθειας, θέτοντας ισχυρές βάσεις για την συνέχεια.
Ποια ήταν λοιπόν τα πολιτικά κριτήρια που θέσατε; Ποιος θα ήταν ο σοβαρός λόγος που θα σας ακολουθούσε κάποιος νοήμων και ιδίως αριστερών αρχών πολίτης; Να σημειώσω τέλος, πως ένα μεγάλο μέρος των ψήφων προς τη Νέα Αριστερά, οφείλεται κυρίως σε συναισθηματικούς λόγους. Η παρουσία στελεχών στο συνέδριο, του υπεύθυνου για όλη αυτή τη καταστροφική πορεία εξευτελισμού της αριστεράς, τι ακριβώς εξυπηρέτησε; Η συμμετοχή σας με όλους αυτούς τους συστημικούς, που διαιωνίζουν αυτό το γελοίο αλισβερίσι της απάτης, δεν σας ξεχώρισε από δαύτους! Ακόλουθοι λοιπόν αυτών των καταντημένων πολιτικάντηδων; Αυτός είναι ο χαρακτήρας της Νέας Αριστεράς; Όχι κύριοι και κυρίες, δεν είναι αυτή η νέα αριστερά που ανέμενα, μάλλον δεν μοιάζει με αριστερά! Φίλη με αγώνα και προσφορά, μου είχε αναφέρει το εξής ανατριχιαστικό σε στιγμή απόγνωσης ” Μα να αφήσουμε μια παρακαταθήκη, να έχουν κάτι να ψηφίζουν τα παιδιά μας!” Πείτε μας κάτι γι’ αυτό παρακαλώ!
Με ενδιαφέρον θα αναμένω μια απάντησή σας αν, ως οφείλετε.