Οι εκκαθαρίσεις του Στέφανου

Του Τάκη Ψαρίδη

Ρωτούν πολλοί, γιατί ο Κασσελάκης κάνει εκκαθαρίσεις στο κόμμα και επιτίθεται ακόμα και στον Τσίπρα;

Την απάντηση την δίνει το ίδιο το όνειρο, που ο «Στέφανος της Ελλάδας», όπως ο ίδιος αυτοαποκαλείται, είχε από παιδί. Να κάνει ένα ιδιωτικό κόμμα, ένα κασσελακικό μόρφωμα στο οποίο κανείς δεν θα αμφισβητεί την θεόπνευστο ηγεσία του έως να γίνει και πρωθυπουργός..

Τα προβλήματα για τον Στέφανο δεν είναι ιδεολογικά και πολιτικά, καθώς «μαθαίνει γρήγορα». Είναι όντως ικανός να ενστερνιστεί οποιαδήποτε ιδεολογία και να κάνει οποιαδήποτε πολιτική, να λέει και να ξελέει ανά 5 λεπτά, αρκεί να εξυπηρετείται το όνειρο του. Απλώς χρησιμοποιεί την πολιτική ως μέσον για να κάνει το «ψώνιο» που είχε από παιδί και να θαυμάζεται το μεγαλείο του.

Γι’ αυτό επιλέγει την «αδιαμεσολάβητη» σχέση με τον λαό και τα μέλη του κόμματος, ώστε τα κομματικά όργανα να μην διαμεσολαβούν, να είναι παραγκωνισμένα, ήδη έχουν να συνεδριάσουν μήνες και η κυριαρχία του να είναι απόλυτη. Μόνο αυτό θέλει και μόνο αυτό μπορεί να κάνει και τίποτα άλλο.

Τα εμπόδια στο όνειρο του Στέφανου είναι κυρίως εσωτερικά. Οι «υπονομευτές» της ΝεΑρ έφυγαν με αξιοπρέπεια από την πρώτη στιγμή. Όμως στο εσωτερικό του κόμματος οι μετρήσεις δείχνουν ότι το 45% επιθυμούν τον Τσίπρα και μόνο το 20% τον Στέφανο. Ο Τσίπρας και οι τσιπρικοί λοιπόν είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο, οι οποίοι, μετα την αφωνία τους, λόγω των εκλογών, αρχίζουν να μιλούν.

Και επειδή οι «πιστοί» του «Στέφανου της Ελλάδας», όπως και οποιοιδήποτε «πιστοί», χρειάζονται πάντα «υπονομευτές» και «εχθρούς» για να τρέφεται το θυμικό τους, τώρα που έφυγαν οι «άλλοι», βαφτίζονται ως «υπονομευτές» οι τσιπρικοί, ακόμα και ο ίδιος ο Τσίπρας και μάλιστα με τον πιο χυδαίο τρόπο για μαύρα χρήματα.

Πλέον οι εναπομείναντες σοβαροί στον Σύριζα αντιλαμβάνονται επιτέλους πως το ζήτημα δεν είναι πολιτικό, καθώς το να αποδέχονται την γελοιότητα ενός «ηγέτη» που καθημερινά ξεφτιλίζει και αποτελειώνει τον συριζα, είναι ζήτημα σοβαρότητας και αξιοπρέπειας. Άλλωστε ο λαός ήδη τον έχει πάρει χαμπάρι και η αρχική λάιφ στάιλ γοητεία του πλέον εκπίπτει κατακόρυφα και ανεπιστρεπτί.

Ο «Στέφανος της Ελλάδας» κάνει εκκαθαρίσεις και προκαλεί νέα διάσπαση, γιατί ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει ως αρχηγός, είναι να απομείνει μόνο με τους «πιστούς» που προσεύχονται αποκλειστικά σε αυτόν. Έστω και με ένα συρρικνωμένο κόμμα αρκεί να είναι καθαρά δικό του.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η απόλυση σημαντικών στελεχών ακόμα και του εξάδελφου Τσίπρα, επίσης και το κλείσιμο της καθημερινής «Αυγής». Όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι η κίνηση είναι βαθιά πολιτική καθώς η ιστορική εφημερίδα είναι γεμάτη τσιπρικούς όπως ο Θ. Καρτερός του οποίου η αρθρογραφία δεν μπορεί να ελεχθεί.

Στο ίδιο πλαίσιο ο Στέφανος απεχθάνεται σαν ο διάολος το λιβάνι και την συνεργασία με το Πασόκ και τα άλλα κόμματα του προοδευτικού χώρου, γιατί ξέρει πολύ καλά πως σε μια τέτοια περίπτωση θα χάσει το αρχηγιλίκι του, καθώς κανείς δεν θέλει να συνεργαστεί μαζί του.

Ωστόσο, το οριστικό τελείωμα του συριζα αν και διαφαίνεται, δεν ήρθε ακόμα. Το μεγαλύτερο σώμα των «πιστών» του Κασσελάκη ταυτίζεται με τον «στρατό» του Πολάκη και είναι αναπόφευκτο ότι η επόμενη σύγκρουση θα είναι μεταξύ των γιγαντιαίων «εγώ» των Πολάκη-Κασσελάκη. Άραγε ποιο από τα δύο «εγώ» θα ακολουθήσουν οι εξαπατημένοι «πιστοί» τους;

Η παρέμβαση των 87 που άφησαν τις δικαιολογίες μιας επίπλαστης ενότητας και ζητούν κριτική και διάλογο στα όργανα του κόμματος, καταγγέλλονται χυδαία ως «πραξικοπηματίες». Τα τρολς στο διαδίκτυο πήραν αμέσως φωτιά απέναντι στους «εχθρούς» και «υπονομευτές» και μαζεύουν υπογραφές στήριξης στον «Στέφανο της Ελλάδας».

Τελικά, τι θα κάνουν όλοι οι εναπομείναντες σοβαροί; Θα «αντέξουν» έως και σε ένα άλλο «συνέδριο», νομιμοποιώντας έτσι, ως απολύτως συνυπεύθυνοι, την επίσημη μετάλλαξη του κόμματος σε ιδιωτικό και κασσελακικό; Και αυτοί που ακόμα δεν μιλούν; Αντιλαμβάνονται πως αν εξακολουθήσουν να σιωπούν θα απωλέσουν δια παντός και την σοβαρότητα που τους απέμεινε και αυτό, οψέποτε προστρέξουν στον λαό, θα το καταλάβουν για τα καλά μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά;