Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Μιχάλης Κατρίνης έχει στην ούγια της πολιτικής διαδρομής του τις αρετές και τις ιδρυτικές ευαισθησίες του προγονικού ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ – που στα χαρτιά είναι ΚΙΝΑΛ για να μην το βρίσκει η… εφορία – αντιμετωπίζει ξανά το ενδεχόμενο να αλλάξει ηγεσία.
Μόλις δυο και κάτι χρόνια από τότε που αναδείχθηκε ο έκτος κατά σειρά επικεφαλής του. Αν νοείται «σειρά», μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη, με προέδρους που το οδήγησαν στο περιθώριο.
Στην προηγούμενη εκλογή την υποστήριξη της «βάσης» διεκδίκησαν πρόσωπα με επιβαρύνσεις, που δεν έδιναν προοπτική επιστροφής στα παρελθόντα κλέη.
-Ένας κληρονόμος που είχε οδηγήσει χωρίς λαϊκή εντολή τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και στη συνέχεια φορτώθηκε το άγος της διάσπασης του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του, με το οποίο έγινε αρχηγός του και Πρωθυπουργός.
-Ένας μικρομεσαίος υπουργός των μνημονιακών κυβερνήσεων που μπήκε αργά στο κόμμα, αλλά είχε προλάβει να το διασπάσει μια φορά – άνευ συνεπειών – και επέστρεψε για να διεκδικήσει την ηγεσία του, με σπόνσορα τον… Μητσοτάκη.
-Κι ένα τυπικό δημιούργημα του κομματικού σωλήνα, που ελίχθηκε στον άξονα Σημίτης – Βενιζέλος για να γίνει γραμματέας και ευρωβουλευτής και επικράτησε διά των μηχανισμών – και όχι για της πολιτικής υπεροχής.
Αβασάνιστα άφησε έξω από τη Βουλή πρώτα τον Βενιζέλο – σαν να είχαν κανέναν καλύτερο στο ΠΑΣΟΚ μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου – και στη συνέχεια τον Καστανίδη, που στα πέτρινα χρόνια κρατούσε όρθιο το ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη.
Παρ’ ότι δεν ηττήθηκε στις εκλογές, ο Νίκος Ανδρουλάκης υποκύπτει στην αδυναμία του να υπηρετήσει τον μικρομεγαλισμό, που τον υποκινούσε στη δονκιχωτική επιδίωξη να γίνει κάποτε Πρωθυπουργός, ιδιοχείρως και αυτοπροσώπως.
Τώρα τη θέση του διεκδικούν άλλοι αιθεροβάμονες που υπόσχονται να κάνουν το ΠΑΣΟΚ εκ νέου κυβερνώσα δύναμη – χωρίς από πουθενά να προκύπτει ότι διαθέτουν το ιμπέριουμ που προϋποθέτει η επιδίωξη.
Ο απερχόμενος πρόεδρος θα υπερασπιστεί την καρέκλα του – ρίχνοντας ακόμη πιο χαμηλά τον πήχη της προοπτικής του ΠΑΣΟΚ – με αντίπαλους τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο Αθηναίων, κάποιον εκπρόσωπο του Νεοπαπανδρεϊσμου – ίσως να είναι ο συνήθης ηττημένος υποψήφιος – και ενδεχομένως μια αποσυνάγωγη κυρία, αν υποθέσουμε ότι αρχαιρεσίες στο ΠΑΣΟΚ δεν γίνονται χωρίς… εκπρόσωπο του Μητσοτάκη.
Σ’ αυτό το σκηνικό αναδεικνύεται εκ νέου το αστέρι ενός πολιτικού της νεότερης γενιάς που σήκωσε στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ στην πλάτη του, χωρίς να είναι αρχηγός του.
Επιστήμονας, με επαγγελματική και κοινωνική πορεία πριν τον αρπάξει η πολιτική, συγκροτημένο κομματικό στέλεχος, ο Μιχάλης Κατρίνης ήταν το «κοινοβουλευτικό ΠΑΣΟΚ», μέχρι ο Ανδρουλάκης να γίνει ο ίδιος βουλευτής.
Η επαρκής σκηνική παρουσία του, το ήθος η κοινοβουλευτική συγκρότηση και η αγωνιστική κουλτούρα του, κάλυψαν πλήρως τις ανάγκες ενός κόμματος στα όρια που είναι υποχρεωμένο να κινείται μετά το 2012 το πραγματικό ΠΑΣΟΚ.
Δεν ξέρουμε αν ο Κατρίνης θα βάλει το όνομά του στη λίστα των υποψήφιων – αλλά μακάρι να το κάνει. Καθώς έχει στην ούγια της πολιτικής διαδρομής του τις αρετές και τις ιδρυτικές ευαισθησίες του προγονικού ΠΑΣΟΚ, θα αποτελούσε μέτρο σύγκρισης για όσους διαγκωνισθούν μαζί του για την ηγεσία.
Είτε κερδίσει, είτε χάσει θα είναι η υγιέστερη σταθερά στην κούρσα για την ηγεσία ενός κόμματος που θα χρειαστεί να πάρει τα πάντα από την αρχή, για να επιβιώσει…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
