Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η άνανδρη επίθεση του Λευτέρη Αυγενάκη αποτελεί απόδειξη βιωματικής ενσάρκωσης του πνεύματος που διακρίνει τον υπαρκτό Νεομητσοτακισμό.
Κατά παράδοση, οι φαμίλιες – και – στην πολιτική, έχουν τους (μ)πιστικούς τους. Ο καθένας με τον ρόλο του. Ο ένας φυλάει το κοπάδι, ο άλλος έχει νταραβέρι με τους απ’ έξω, ο τρίτος «λέει δυο φωνήεντα» σε όσους δεν σκύβουν το κεφάλι, ο τέταρτος αναλαμβάνει ειδικές αποστολές.
Συνήθως ο μπιστικός έχει – ψυχολογική – ανάγκη να επιδεικνύει στους άλλους τη δύναμη που του μεταφέρει ο ρόλος του στη φαμίλια.
Αν επιχειρήσει να τον γράψει ο τροχονόμος, να του ζητήσει ο γείτονας να χαμηλώσει την τηλεόραση, να διεκδικήσει κάποιος θέση στο παρκάρισμα, να βάλει η δασκάλα κακούς βαθμούς στο βλαστάρι του – θα έλθουν αντιμέτωποι με αυτή τη δύναμη.
-«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;», «θα σε στείλω στο Σουφλί», «άσε, θα το κανονίσω με το αφεντικό» και αλλά παρεμφερή, είναι οι τυποποιημένες επιδείξεις της νοοτροπίας πως ότι ισχύει για τους υπολοίπους δεν έχει εφαρμογή σε κάποιον παρακοιμώμενο της εξουσίας.
Στην οικογένεια Μητσοτάκη ο Λευτέρης Αυγενάκης ανήκει στον κύκλο των 3-4 που βρίσκονται «πολύ κοντά» στα μέλη του πυρήνα της. Τόσο που μπορούν να τον δανείζει ο ένας στον άλλον.
Πχ όταν η Ντόρα βρέθηκε εκτός ΝΔ, τον πήρε στις αποσκευές της. Όταν απέτυχε να σταδιοδρομήσει ως επικεφαλής αντι-Σαμαρά κόμματος, τον έφερε μαζί της, πίσω στη ΝΔ -και όταν το πολιτικό της μέλλον θόλωσε, τον επέστρεψε στον ανερχόμενο αδελφό της.
Με προσωπικό εξοπλισμό ένα πτυχίο από ΤΕΙ, σταδιοδρόμησε ως βουλευτής, κορυφαίο κομματικό στέλεχος και υπουργός. Κανείς δεν του αναγνώρισε ότι ανταποκρίθηκε στοιχειωδώς, αλλά αυτό δεν περιόρισε τον ρόλο του ως ανθρώπου της κυβερνώσας οικογένειας.
Μετά τον τραμπουκισμό στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», διαπραγματεύθηκε την διατήρηση της βουλευτικής ιδιότητας, ως κομματικό μέλος – ΝΔ – χωρίς κανείς να θέσει θέμα διαγραφής του από τη ΝΔ…
Θα ψηφίζει στη Βουλή μαζί με τους υπολοίπους νεοδημοκράτες μέχρι να περάσει η μπόρα και να επιστρέψει, με δόξα και τιμή…
Η άνανδρη επίθεση σε εργαζόμενο που επέμενε να κάνει τη δουλειά του σε έναν ευαίσθητο τομέα στις αερομεταφορές, δεν είναι υπόθεση παρόρμησης από κάποιον που έχασε – μια πτήση – από δική του υπαιτιότητα.
Αποτελεί απόδειξη βιωματικής ενσάρκωσης του πνεύματος που διακρίνει τον υπαρκτό Νεομητσοτακισμό: τίποτε δεν είναι ανώτερο από τη θέληση των εκπροσώπων του.
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης στριμώχτηκε στη Βουλή να δώσει μια απάντηση στο σκάνδαλο των υποκλοπών, ανέλαβε την… προεδρία του Σώματος, διέκοψε τη συνεδρίαση και αποχώρησε.
Στις καραντίνες του κορονοιού οι απαγορεύσεις ίσχυαν για όλους εκτός από τα μέλη της πρωθυπουργικής οικογένειας. Μπορούσαν να επισκέπτονται την Καλαμάτα, να αθλούνται ποδηλατικώς στην Πάρνηθα, να κάνουν συγκεντρώσεις σε πολιτικές εξόδους, να δίνουν οδηγίες στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου…
Ο Αυγενάκης επέμενε να βγάζει φταίχτη και ακατάλληλο τον ευσυνείδητο υπάλληλο του αεροδρομίου μέχρι να του σφυρίξουν «μεγάλε κοφ’ το, υπάρχει βίντεο».
Μετά την εικονική απομάκρυνσή του από την γαλάζια Κ.Ο. στη Βουλή, ισχυρίζεται ότι συνεχίζει να εκπροσωπεί τους ψηφοφόρους του Ηρακλείου.
Γιατί όχι; Και το αφεντικό του, μετά το 28%, επιμένει ότι εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
