Toυ Διογένη Λόππα
Είναι ευρύτερα γνωστό, ότι ο παρανοϊκος της Μέσης Ανατολής, προκειμένου να συνεχίσει να κυκλοφορεί ελεύθερος, έχει βάλει ως πρωταρχικό του στόχο έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με το Λίβανο, για την εξάλειψη της Χεζμπολάχ.
Πρώτα τα καλά νέα:
Κανένας άλλος δεν επιθυμεί αυτόν τον πόλεμο, πρωτίστως οι Αμερικανοί, που θα κληθούν να πληρώσουν το λογαριασμό, οικονομικά, στρατιωτικά και το κυριότερο γεωπολιτικά. Τον πόλεμο δεν θέλει ούτε η Χεζμπολάχ (αλλιώς θα τον είχε προκαλέσει η ίδια), ούτε βέβαια οι πάτρωνές της, οι μουλάδες της Τεχεράνης, που ξορκίζουν τα αμερικανικά αντίποινα, αλλά και τα πυρηνικά του παρανοϊκού.
Όμως τον πόλεμο δεν επιθυμούν ούτε τα παράλληλα κέντρα αποφάσεων του ίδιου του Ισραήλ. Τέτοιου είδους στρατηγικές αποφάσεις στο Ισραήλ (ευτυχώς) δεν λαμβάνονται από τους εκάστοτε πρωθυπουργούς, αλλά από ένα πολεμικό συμβούλιο σε συνδυασμό με τις εισηγήσεις της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων. Αυτοί που εναντιώνονται κάθετα σε μια κλιμάκωση απέναντι στη Χεζμπολάχ, είναι οι Ισραηλινοί στρατηγοί, οι οποίοι είναι σε γνώση τριών αποτρεπτικών παραγόντων:
- Μετά την ταπεινωτική ήττα των IDF το 2006, που όμως διέλυσε και ότι είχε απομείνει από το κράτος του Λιβάνου, η οργάνωση δήλωσε ”ποτέ ξανά” και επί 18 συναπτά έτη προετοιμάζεται για μια νέα Ισραηλινή εισβολή, έχοντας σκάψει οχυρώσεις που θα έκαναν τους Ρώσους να κοκκινίσουν από ντροπή και έχοντας παραλάβει αμυντικά συστήματα ικανά να αποτρέψουν ακόμα και τους Αμερικανούς, πόσο μάλλον τις παραπαίουσες εβραϊκές πολιτοφυλακές που θα σταλούν εκεί..
- Είναι πασιφανές και στους πλεον αδαείς ότι τη φορά αυτή το Ιράν δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει ακάλυπτους τους στενούς του συμμάχους, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια των υποδομών βαθιά μέσα στο Ισραήλ
- Οι πυραυλικές δυνατότητες της Χεζμπολάχ, θεωρούνται από τους δυτικούς στρατιωτικούς αναλυτές ιδιαίτερα αναβαθμισμένες, τόσο ποιοτικά, όσο και ποσοτικά. Η ισραηλινή στρατιωτική ηγεσία υποψιάζεται βάσιμα ότι ευαίσθητες στρατιωτικές εγκαταστάσεις είναι πιθανόν να πληγούν από τις πρώτες ώρες του πολέμου, μια αδυναμία του Ισραήλ που φάνηκε και στη διάρκεια των ιρανικών αντιποίνων, όταν χτυπήθηκε η βάση των F35 με ιδιαίτερη ευκολία. Κάτι τέτοιο, που ακόμα και αν φαίνεται τώρα υπερβολικό, θα πρέπει να εξεταστεί τουλάχιστον ως πιθανότητα, θα στερούσε το Ισραήλ από το μοναδικό πλεονέκτημα που διαθέτει, δηλαδή την αεροπορία του και συνεπακόλουθα την πυρηνική του αποτροπή (που βασίζεται αποκλειστικά στα εναέρια μέσα). Και εδώ μπαίνει στην εξίσωση η Κύπρος
Τα άσχημα νέα:
Το βασικό αμυντικό πρόβλημα του Ισραήλ είναι η έλλειψη στρατηγικού βάθους. Η αδυναμία του δηλαδή να αποσύρει ευαίσθητα assets μακριά από την εμβέλεια των αντιπάλων του. Το πρόβλημα επιτείνεται και από την παντελή έλλειψη συμμάχων γύρω του. Για παράδειγμα, κατά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, οι Ιρακινοί, σοφά ποιώντας, προσγείωσαν την πολεμική τους αεροπορία μέσα στο Ιράν. Το Ισραήλ δεν μπορεί να κάνει το ίδιο, ούτε στην Αίγυπτο, ούτε στην Ιορδανία, ούτε βέβαια στη Συρία. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η Ιορδανία δεχόταν, υπό αμερικανική πίεση, να φιλοξενήσει Ισραηλινά μαχητικά, σίγουρα δεν θα επέτρεπε να εφορμούν από το έδαφός της (θα γινόταν πραξικόπημα την επόμενη μέρα) και σε καμία περίπτωση να φέρουν πυρηνικά όπλα.
Αυτό αφήνει μόνο μια επιλογή, την Κύπρο. Η Χεζμπολάχ έχει καταστρώσει πολύ συγκεκριμένα επιχειρησιακά σχέδια αφενός για να αποτρέψει τον εκ νέου αφανισμό των λιβανέζικων υποδομών και αφετέρου για να προστατέψει τις σοφιστικέ αμυντικές της οχυρώσεις από τη χρήση τακτικών πυρηνικών, που θα πρέπει να θεωρείται βέβαιη. Η οργάνωση θεωρεί σίγουρη την απόκρουση οποιασδήποτε χερσαίας επίθεσης και για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της στο πεδίο έχει δημιουργήσει έναν δαιδαλώδη συνδυασμό από drones στοχοποίησης και βαλλιστικούς πυραύλους με στόχο να εξουδετερώσει κρίσιμα ισραηλινά assets, όπως αεροπορικές βάσεις, συστήματα αεράμυνας, αποθήκες οπλισμού, κέντρα διοίκησης και ενεργειακά δίκτυα (με αυτή τη σειρά).
Πρωταρχικός στόχος μετά από ενδεχόμενη γενίκευση του πολέμου, θα είναι ασφαλώς η αεροπορική βάση Νεβατίμ στην έρημο Νεγκέβ. Πρόκειται για την βάση – πυλώνα του Ισραηλινού αμυντικού σχεδιασμού, καθώς εκεί στεγάζονται τα F35 (τα οποία μπορούν ανενόχλητα να βομβαρδίσουν οτιδήποτε σε Λίβανο και Ιράν). Όμως η πιο νευραλγική υπηρεσία που προσφέρει η συγκεκριμένη βάση είναι ο ανεφοδιασμός του Ισραήλ με αμερικανικά όπλα. Αν κάποιος καταφέρει να βγάλει εκτός τη βάση Νεβατίμ, πρακτικά θα έχει εξαναγκάσει το Ισραήλ σε άνευ όρων παράδοση. Το χειρότερο είναι ότι παρά τους πανηγυρισμούς της Όλης αφελούς Δύσης για την επιτυχή απόκρουση του 98% της Ιρανικής επιδρομής, φαίνεται ότι δυστυχώς το εναπομείναν 2% χτύπησε διάνα στη συγκεκριμένη βάση.
Η Νεβατίμ φέρεται να χτυπήθηκε από δύο τελευταίας τεχνολογίας βαλλιστικούς πυραύλους με άγνωστο αριθμό κεφαλών να έχουν πλήξει τον αεροδιάδρομο, παρακάμπτοντας το πιο σύγχρονο αντιαεροπορικό σύστημα που έχει ποτέ αναπτύξει η Δύση οπουδήποτε. Αυτό πρακτικά σημαίνει για την Ισραηλινή ηγεσία ότι θα πρέπει να αναπτύξει επιχειρησιακά σχέδια που δεν θα περιλαμβάνουν τη συγκεκριμένη αεροπορική βάση, δεδομένου ότι την επόμενη φορά, λόγω της βαρύνουσας στρατηγικής της αξίας, οι κεφαλές που θα ”προσγειωθούν”, θα μπορούσαν δυνητικά να είναι εκατοντάδες.
Και επειδή δεν υπάρχουν στον περίγυρο φιλόξενες και συμπαθείς προς το Ισραήλ τοποθεσίες και η Σούδα είναι πολύ μακριά για μεγάλης έντασης χτυπήματα σε καθημερινή βάση (μόνο τα F15 μπορούν να μετασταθμεύσουν εκεί για επιχειρήσεις και τα υπόλοιπα μόνο για φύλαξη), η μόνη διαθέσιμη επιλογή είναι η Κύπρος. Από εκεί η Ισραηλινή αεροπορία μπορεί να επιχειρεί με ένταση με όλα τα διαθέσιμα μέσα της, να ανεφοδιάζεται απρόσκοπτα από τις ΗΠΑ και να σφυροκοπά ανελέητα, σε στυλ Γάζας, όλη την επικράτεια του Λιβάνου.
Γνωρίζοντας τις αδυναμίες των Ισραηλινών και τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει η Κύπρος για τα αμυντικά του σχέδια, ο ηγέτης της Χεζμπολάχ έσπευσε να προειδοποιήσει για κάτι στρατηγικά στοιχειώδες, που εκτός των άλλων συμβαδίζει και με το διεθνές δίκαιο, δεδομένου ότι οι βάσεις που χρησιμοποιούνται για επίθεση εναντίον ενός κράτους, αποτελούν νόμιμο στόχο (αυτοάμυνα) για το κράτος αυτό, άσχετα αν φιλοξενούνται σε τρίτο κράτος.
Επιπλέον η Κύπρος δεν κινδυνεύει μόνο από απευθείας πυραυλικό χτύπημα στο έδαφός της, πράγμα που θα εξαφάνιζε την ασθενή οικονομία της, θα έστελνε την πολιτική αστάθεια σε επίπεδα 1974 και τον τουρισμό στο διάολο, αλλά, σύμφωνα με αμερικανικούς αναλυτές, από κάτι ακόμα χειρότερο: Ενδεχόμενη κλιμάκωση της σύγκρουσης, θα ανάγκαζε το Ιράν να παρέμβει υπέρ του Λιβάνου, πράγμα που θα εξανάγκαζε τις ΗΠΑ να εισέλθουν υπέρ του Ισραήλ χτυπώντας προληπτικά το Ιράν, πράγμα που θα εξανάγκαζε τη Ρωσία και την Κίνα να εισέλθουν προς υπεράσπιση του Ιράν, κάτι που θα άνοιγε την όρεξη της Τουρκίας να ”τελειώσει τη δουλειά” στην Κύπρο με την ανοχή της Ρωσίας, με υποτιθέμενο στόχο την εκδίωξη της ισραηλινής αεροπορίας από το νησί!
Και τώρα τα καταστροφικά νέα:
Η παραίτηση του Μπένι Γκάντζ από το εν λόγω πολεμικό συμβούλιο που λαμβάνει τις στρατηγικές αποφάσεις σε συνεννόηση με τους στρατιωτικούς, έχει αφαιρέσει και το τελευταίο φύλλο συκής της εβραϊκής παραφροσύνης. Μέχρι σήμερα όλοι οι κανονικοί άνθρωποι στον πλανήτη που επιθυμούμε μια αξιοπρεπή στρατηγική ασφάλειας με σεβασμό όλων, ειρηνική συνύπαρξη και αξιοπρεπείς προοπτικές για τα παιδιά μας, μπορούσαμε να ελπίζουμε στη μετριοπάθεια του Μπένι, που λειτουργούσε και σαν αμορτισέρ ανάμεσα στον παρανοϊκο της Μέσης Ανατολής και στον ανοϊκό της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.
Το κοκτέιλ είναι τόσο εκρηκτικό, που ενώ πριν λίγο καιρό θα θεωρούσαμε σενάριο επιστημονικής φαντασίας το άνοιγμα από το Ισραήλ δεύτερου μετώπου, σήμερα όλα φαίνονται πιθανά.
Η πολεμική παράκρουση (σε επίπεδο ηγετών τουλάχιστον), θυμίζει παραμονές παγκοσμίου πολέμου. Στις ΗΠΑ οι neocons έχουν ποντάρει την ίδια την επιβίωσή τους στις εκλογές του Νοεμβρίου (έρχονται εκδικητικές ποινικές διώξεις σε περίπτωση ήττας) και βαδίζουν το μονοπάτι του πολέμου χωρίς δεύτερη σκέψη, απορρίπτοντας κάθε είδους διαπραγματεύσεις. Από το προσφιλές ”καταδικάζουμε τη βία….” περάσαμε και επισήμως στο ”καταδικάζουμε τις διαπραγματεύσεις από όπου και αν προέρχονται”.
Στην Ευρώπη μια σειρά μικορονοϊκών ηγετών επιμένουν στις ίδιες συνταγές αποτυχίας, σέρνοντας στην άβυσσο μια ολόκληρη ήπειρο. Και μόνο το γεγονός ότι η VDL προτάθηκε στα σοβαρά για δεύτερη θητεία, πρέπει να μας προβληματίσει όλους.
Στην Ελλάδα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση πρωτοστατούν στη στήριξη του παρανοϊκού, στέλνοντας ακόμα και πολεμικά πλοία για να εξασφαλίσουν τα νώτα του και να εξυπηρετήσουν τελικά μια αδιαμφισβήτητη εθνοκάθαρση. Αντι να πιέζουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο για εκεχειρία στη Γάζα (που θα τερμάτιζε αυτόματα τις επιθέσεις των Χούτι), παραμυθιάζουν τους ιθαγενείς ότι ”προστατεύουν” τη ναυσιπλοΐα και συντάσσονται πίσω από την ναζιστικής νοοτροπίας (exceptionalism) ηγεσία των ΗΠΑ, με κάθε τρόπο και κάθε κόστος.
Στο Ισραήλ ο τυφλός εθνικισμός έχει χτυπήσει κόκκινο, σε σημείο που να κινδυνεύει άμεσα η χώρα με εμφύλιο πόλεμο. Μια πλειοψηφία που ομοιάζει με τους δικούς μας ”μακεδονομάχους”, που πιστεύει πραγματικά ότι από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα η γη ανήκει αποκλειστικά στους Εβραίους λόγω ιστορικής κληρονομιάς και παρά τη μεσολαβηση μερικών χιλιάδων χρόνων απουσίας τους, οδηγεί τη χώρα σε μαθηματική στρατιωτική τραγωδία με άγνωστες συνέπειες, ενώ είναι έτοιμη να καταφύγει σε πυρηνικά, αν δε γίνει δεκτό το αίτημά της για μαζική αποχώρηση του γηγενούς παλαιστινιακού πληθυσμού.
Φτάσαμε στο σημείο να προσευχόμαστε να βγει ο Τράμπ (!!!) μήπως και σταματήσει η παράνοια του πολέμου, ενώ βασιζόμαστε στο strategic patience των μουλάδων της Τεχεράνης (!!!) μήπως και καταφέρει να σωθεί η Μέση Ανατολή και η Κύπρος. Οι άλλοτε μιλιταριστές της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς μοιάζουν στα αλήθεια με πασιφιστές, συγκρινόμενοι με τους πράσινους και μια πολεμοχαρή αριστερά που υποκλίνεται αγόγγυστα στις τυχοδιωκτικές περιπέτειες μιας δήθεν φιλελεύθερης δεξιάς που συρρικνώνει το κοινωνικό κράτος για να χρηματοδοτήσει έναν πόλεμο που έχει ήδη χαθεί, την ίδια ώρα που δηλώνει την αμέριστη συμπαράστασή της σε ένα αιμοσταγές γενοκτονικό καθεστώς που εξισώνει τον Πολ Ποτ με τον Μαχάτμα Γκάντι.
