Του Νίκου Λακόπουλου
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι συζητήσεις για την ανασύνθεση της προοδευτικής παράταξης καταλήγουν σε ένα νέο πολιτικό σχήμα που θα προκύψει βασικά από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ με έναν ηγέτη που δεν μπορεί να είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης ή ο Στέφανος Κασσελάκης.
Ο τελευταίος δεν έχει αντίρρηση στη “συναίρεση” αρκεί να είναι ο ίδιος αρχηγός και βλέποντας τον κίνδυνο να προχωρήσει το εγχείρημα του ενιαίου σχήματος σπεύδει να… απολύσει όσα στελέχη πρωτοστατούν στην συζητήσεις με έντονη κριτική στο πρόσωπό του και τη βασική διαπίστωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε στις ευρωεκλογές.
Η πρώτη δημοσκόπηση μετά τις ευρωεκλογές -της GPO για το Star- έδειξε ότι ένα ποσοστό -11,5%- των ψηφοφόρων αν και έχουν ψηφίσει, δεν… έχουν αποφασίσει ακόμα. Οι περισσότεροι από όσους απείχαν δηλώνουν πως είχαν άλλες… δουλειές και μόνο ένας στους τέσσερις απείχε γιατί ήθελε “να στείλει μήνυμα”.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να πήρε ένα μήνυμα που οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν έχουν… στείλει, ο Στέφανος Κασσελάκης διάβασε άλλο μήνυμα και ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι έκπληκτος που του ζητάνε να φύγει, ενώ ανέβασε τα ποσοστά του κόμματος.
Το βέβαιο είναι ότι η Νέα Δημοκρατία -29%%- δεν είναι πλέον κυρίαρχο κόμμα και αν οι εθνικές εκλογές γίνονταν τώρα δεν θα οδηγούσαν σε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Το πρόσωπο που μπορεί να ενώσει την Κεντροαριστερά είναι ο Αλέξης Τσίπρας με ποσοστό 19%, αλλά για ένα μεγαλύτερο ποσοστό (28%) μας λέει ότι κανένας δεν μπορεί να την ενώσει.
Δεν θέλουμε…. ενότητα
Ένας στους τρεις ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ δεν θέλουν αυτή την ένωση και μόνο το 53% την θέλει πράγμα που σημαίνει ότι το ρήγμα ανάμεσα στα δύο κόμματα είναι πολύ βαθύ για να γεφυρωθεί κι αν δεν ήθελαν να ακούνε το όνομα του Αλέξη Τσίπρα μια φορά το όνομα του Κασσελάκη δεν θέλουν να το ακούνε δέκα.
Συνεπώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν κινδυνεύει από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ -που μπορεί να βρίσκονται σε νέα διάσπαση- αλλά μάλλον από ένα νέο πολιτικό φορέα που δεν θα αντλήσει δυνάμεις μόνο από τα υπάρχοντα κόμματα, αλλά κυρίως από τον χώρο της αποχής.
Αν φάνηκε κάτι αυτά τα χρόνια της κρίσης είναι πόσο εύκολα κατακρημνίζονται ή δημιουργούνται κόμματα, πόσο γρήγορα εμφανίζονται και εξαφανίζονται σαν πεταλούδες και πόσο ρευστά είναι τα πράγματα στην πολιτική ζωή.
Το τι είναι κόμμα, πως λειτουργεί και πώς μπορεί να κατακτήσει την εξουσία την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι μια συζήτηση που υποκρύπτεται πίσω από την “ανασύνθεση” της δημοκρατικής παράταξης.
Οι νέες λέξεις που επιχειρούν να αντικαταστήσουν το κόμμα είναι εύκαμπτες, όπως η λέξη σ χ ή μ α που σημαίνει πως δεν έχει σημασία η ιδεολογία, ούτε “αυτά που μας χωρίζουν, αλλά αυτά που μας ενώνουν”.
Αυτό μπορεί να είναι και το τέλος της πολιτικής όπως την ξέραμε σε ένα κόσμο που τα κόμματα ρευστοποιούνται και γίνονται ομοιόμορφα, οι αρχές τους εξαρτώνται από τις δημοσκοπήσεις και η εικόνα τους ταυτίζεται με το πρόσωπο ενός αρχηγού σαν προϊόν σε διαφήμιση -για εύκολη κατανάλωση.
Το τέλος των κομμάτων
Πιθανόν αυτό που συνέβη με τον Κασσελάκη στην Ελλάδα ή τον You Tuber που πήρε 19% στις εκλογές στην Κύπρο να είναι και το τέλος των κομμάτων ιδιαίτερα ως έχουν μείνει στην εποχή της ντουντούκας ή του πολύγραφου.
Σ’ αυτό το νέο κόσμο πολιτικής επικοινωνίας κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ -που επιχειρεί να βιώσει ως αντίκα, ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ ή η Νέα Αριστερά που νοσταλγεί την παλιά σα να ζει στη δεκαετία ΄80 δεν έχουν κανένα μέλλον.
Είναι κόμματα που κινούνται στην ιδέα της επιστροφής, της δεύτερης ευκαιρίας, της δεύτερης ζωής -σαν νεκράνασταση που τα κάνει τα μοιάζουν με βρυκόλακες. Με ένα κλικ οι ψηφοφόροι όχι μόνο τα αλλάζουν όλα, αλλά παύουν να είναι ψηφοφόροι και αυτοκαταργούνται ως πλέον σιωπηλοί πολίτες.
Η απόγνωση και η ελπίδα
Καθώς ο Κασσελάκης πάει με τη σκυλίτσα του στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και οι κάμερες ακολουθούν την σκυλίτσα ένας ολόκληρος κόσμος αποτελεί παρελθόν -με θλίψη που γίνεται κατάθλιψη και το μέλλον μοιάζει αποκρουστικό.
“Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας” λέει ο νέος ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, όπως έλεγε ο παλιός και το ΠΑΣΟΚ παλιότερα κλέβοντας ένα σύνθημα του Μάη του ΄68 -πενήντα χρόνια πίσω. Αλλά πόσες φορές να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας;
H Eλπίδα δεν ξανάρχεται, αλλά πάλι ποτέ δεν τελειώνει καθώς την αισιοδοξία γεννά η έσχατη απόγνωση. “Κάτι δεν πήγε καλά” όπως θάλεγε ο Θάνος Μικρούτσικος. “Πρέπει να ξαναρχίσουμε”.