Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το επόμενο διάστημα τα δυο βασικά κόμματα αυτής της επίδοξης σύμπλευσης, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, θα βρίσκονται σε τρικυμία.
Τα νέα από το Παρίσι δεν είναι καλά, για τη Γαλλία και συνακόλουθα την κοινοτική Ευρώπη, με τη δυναμική επικράτησης που διαθέτει η ηγερία της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς.
Μπορεί όμως να είναι καλά για την… Ελλάδα, ως παράδειγμα προς αποφυγή – αν αξιολογήσουμε τις επιδόσεις του περίφημου «μετώπου»: οι εκ του προχείρου συγκολλήσεις – με επικεφαλής έναν παρακμιακό τύπο της «Αριστεράς», δεν έχουν τύχη.
Να δούμε τι θα πουν τώρα όσοι – από τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως – είχαν σπεύσει να μιλήσουν για υπόδειγμα στην εγχώρια σύγκλιση Κεντροαριστεράς – Αριστεράς.
Στο επόμενο διάστημα τα δυο βασικά κόμματα αυτής της επίδοξης σύμπλευσης, θα βρίσκονται σε τρικυμία.
Στο ΠΑΣΟΚ, για να πάρει τη θέση του Ανδρουλάκη κάποιος – ίσου ηγετικού ύψους – δελφίνος του. Στον ΣΥΡΙΖΑ για να κριθεί η αναμέτρηση Τσιπρικών – Κασσελακικών.
Ερώτηση κρίσεως: ποιοι θα επικρατήσουν; Απάντηση: δεν έχει σημασία. Σε ό,τι αφορά τουλάχιστον στο κυβερνητικό μέλλον της προοδευτικής παράταξης.
Πρώτα γιατί και στα δυο κόμματα οι νικητές και οι ηττημένοι δύσκολα θα συνυπάρξουν. Όποιοι επικρατήσουν θα διώξουν τους άλλους ή όποιοι χάσουν θα τα μαζέψουν και θα φύγουν.
Ποιο μέτωπο θα συγκροτηθεί, όταν αμοιβαδοποιούνται και τα κόμματα που θα συγκροτούσαν;
Όποιος βάζει στοίχημα ότι δια του συνασπισμού των διάσπαρτων δυνάμεων θα προκύψει ικανότητα της προοδευτικής παράταξης να εμφανιστεί στις επόμενες εκλογές ως κυβερνώσα δύναμη και εναλλακτική λύση, θα το χάσει.
Η εμπειρία μισού αιώνα δείχνει ότι όσο οι διασπάσεις στα κόμματα οδηγούνται σε αδιέξοδο, άλλο τόσο αποτυγχάνουν και οι συμπράξεις. Από το ΠΑΣΟΚ του 1974, τη Συμμαχία του 1977, τον Συνασπισμό του 1989, ως το ΚΙΝΑΛ του 2021.
Με αυτά τα δεδομένα είναι το ανέκδοτο του καλοκαιριού, ότι μπορεί να υπάρξει – πόσο μάλλον να παράξει πλειοψηφία – εκλογική σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και όμορων κομμάτων… Α λα Γαλλία και Μελανσόν: κοινό πρόγραμμα και υποψήφιος Πρωθυπουργός…
Οι ασταθείς ισορροπίες στα κόμματα καθιστά μη παραγωγική αυτή τη συζήτηση. Πχ ποιος θα χριστεί υποψήφιος πρωθυπουργός – και ποιοι θα τον περιβάλλουν ως μέλλοντες υπουργοί του; Στο «πρόγραμμα» δεν θα τα χαλάσουν.
Με το άρθρο του στο «Βήμα», ο Διονύσης Τεμπονέρας – στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, φουριόζος και φιλόδοξος, πέρα από τον ίσκιο του – προτείνει, με παιδαριώδη επιχειρήματα και παλαιομοδίτικες θεωρίες, το εξής ακατάληπτο:
-«Νέο (συμμαχικό ή μη) πολιτικό υποκείμενο για να ξεπεράσει την υφιστάμενη κατάσταση και να μπορέσει να αποτελέσει πόλο έλξης του αριστερού και προοδευτικού χώρου».
Μην τρομάζετε. Ο ποιητής εννοεί τη συγκρότηση νέου κόμματος. Αυτό είναι σωστό κι αναγκαίο. Αλλά του λείπει η θεμελιακή προϋπόθεση: ο ηγέτης.
Τα κόμματα δεν προκύπτουν σε γιάφκες, με συμφωνίες επιμέρους ομάδων. Στη σύγχρονη πολιτική, η ίδρυσή τους αρχίζει από τον επικεφαλής. Με όνομα και διεύθυνση.
Όχι ως «συνεταιριστικός», «πρώτος, μεταξύ ίσων». Χρειάζεται κάποιος με προσωπική ηγετική επάρκεια, χαρισματική δημόσια παρουσία και μεγάλο πολιτικό βεληνεκές.
Όλοι στην παράταξη γνωρίζουν ότι στις γραμμές της αυτός ο ηγέτης υπάρχει – και με πιστοποίηση: πρωθυπουργική εμπειρία, έντιμη διακυβέρνηση, ελκυστικό πολιτικό λόγο.
Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί – ίσως και ο ίδιος μεταξύ τους – δεν εννοούν να καταλάβουν ότι η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα δεν θα προκύψει με καρικατούρες «μετώπων» και ψευδή ηγετοποίηση κάποιου Βαλκάνιου Μελανσόν.
Θα γίνει από νέο πολιτικό φορέα, που θα έχει τη σφραγίδα του επικεφαλής του. Αυτός για τον οποίο μιλάμε, δεν έχει παρά να πει «πάμε;» – που είναι και της μόδας.
Αλλιώς δεν πάμε…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
