Του Ιωάννη Δαμίγου
Δεν γύρισε η μέρα κάτω. Ο κόσμος μας, ο πολιτισμός μας και του ανθρώπου το ατελές γύρισε κάτω. Μας ρουφά η μαύρη, αλλά κυριολεκτικά μαύρη, η τρύπα η σκοτεινή. Τίποτα δεν φαίνεται να σταματά τη χάση. Θεοί, δαίμονες, έκπτωτοι άγγελοι και φτωχοί διάβολοι, αποσύρθηκαν από την κούρσα επικράτησης, παραδίδοντας την αρχή σε τεχνητής τερατοσύνης δίποδα, προγραμματισμένα και αποφασισμένα να ξεπεράσουν τον ορισμό της φρίκης, επεκτείνοντας τα όριά της στο άπειρο.
Παραδοχή πλέον άμεση, απόλυτης υποταγής σε ένα νέο είδος πολιτικών, άγνωστο προφανώς, που δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα γνωρίσματα που τους χαρακτήριζαν μέχρι εχθές. Γνωρίζαμε για απατεώνες, καταχραστές, κλέφτες, και άλλων σπουδών και τεχνών αρπαχτικά, μα αυτό το σημερινό συγκρίνεται μόνο και δυστυχώς με τις Ναζιστικές τακτικές. Τακτικές που βρίσκουν, αλίμονο, εύκολους και προσφερόμενους ξενιστές του ιού, που περνά και μολύνει συνεχώς όλο και περισσότερους αδαείς ασθενείς.
Το ποσοστό αποχαύνωσης έχει ξεπεράσει τους μετριοπαθείς υπολογισμούς των κυβερνώντων, που στους ελάχιστους πλέον γίνεται αντιληπτό το μέγεθος του θράσους και της επιβολής ευθέως σε δημόσια έκθεση ακραίων θέσεων. Ότι θέλουν λένε, ότι θέλουν κάνουν, όπως όπως το περνάνε, μέρα μεσημέρι και όχι μεταμεσονύκτιες ώρες όπως συνήθιζαν δειλά τα πρώτα χρόνια. Σίγουροι ως μόνοι και μόνιμοι υποψήφιοι, ξεσαλώνουν λαϊκίζοντας σε υπέρμετρο βαθμό, τέτοιον που αυτοθαυμάζονται από το πρωί έως τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες, μέσω ραδιοφώνων και τηλεοράσεων.
Όχι, δεν έχουν μετατρέψει το μαύρο σε άσπρο, μα πείθουν τους ανόητους πως είναι ακόμη πιο φωτεινό το νέο λευκό από το παλαιό. Οι ασθενείς για παράδειγμα, οι ταλαιπωρημένοι σε ράντζα, μόλις αντικρίσουν υπουργό ξεχνούν τον πόνο και τις βλασφημίες των, σηκώνονται και βγάζουν selfies μαζί του! Κάτω από αυτές τις συνθήκες, φαντάζει ουτοπία ακόμη και κάποιο υποτυπώδες φρένο, μια αναστολή, μια πρόσκαιρη έστω παύση.
Από το κακό στο χειρότερο βαδίζουμε ή καλύτερα γλιστράμε, με ό,τι έχει χαθεί να έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. Ο ποιητής γράφει πως όταν πέφτεις πρέπει και να σηκώνεσαι. Ναι, μα εδώ δεν πέσαμε, γυρίσαμε κάτω τη ζωή μας.