Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Δεν νοείται σύγχρονο πολιτικό σύστημα στο οποίο τα κόμματα να ελέγχουν και να νομοθετούν για τα οικονομικά των πάντων, αλλά τα δικά τους να μένουν κάτω από το χαλί.
Η πιο σκοτεινή – κατάμαυρη – περιοχή του πολιτικού συστήματος από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν, είναι τα οικονομικά των κομμάτων. Ακόμη και οι ισολογισμοί τους είναι ψευδείς, αφού αφορούν μόνο την κρατική επιδότηση.
Και οι πέτρες γνωρίζουν ότι τα κόμματα έχουν και άδηλες πήγες εσόδων: τις βαλίτσες, από ισχυρούς του χρήματος, που ενδιαφέρονται να τα έχουν καλά με τις ηγεσίες και στελέχη τους.
Ως το 2015 – που έσπασε το κύκλωμα του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, τα κόμματα που κυβερνούσαν, εκτός από συναλλαγές με χρηματοδότες, είχαν και ιδιοκτησιακή αντίληψή για το δημόσιο χρόνια: κρατικός προϋπολογισμός, τραπεζικά κεφάλαια, κοινοτικές εισροές.
Με το κόλπο του Χρηματιστηρίου μπήκε χέρι και στο ιδιωτικό χρήμα – της μέσης οικογένειας.
Κόμματα εξουσίας χρηματοδοτούσαν τη δραστηριότητα τους, τις ιλιγγιώδεις προεκλογικές δαπάνες τους με «μαύρα» – και διευκόλυναν τον άνομο πλουτισμό φίλων, οπαδών και συχνά στελεχών τους – που δημιούργησαν περιουσίες των ιδίων, ή οικείων τους.
Η αίσθηση ατιμωρησίας οδήγησε στην τραπεζική υπερχρέωση. Με δάνεια που όχι μόνο δεν θα μπορούσαν να αποπληρώσουν, αλλά δεν έπρεπε καν να τους χορηγηθούν.
Σ’ αυτό το διάστημα άνθισε και η εσωτερική μισθοδοσία στελεχών. Το φαινόμενο έχει τη ρίζα του στο ΚΚΕ και τα «επαγγελματικά στελέχη» του – που αμείβονταν με πενιχρούς μισθούς από το κομματικό ταμείο – για αποκλειστική κομματική απασχόληση…
Όταν επεκτάθηκε στα «αστικά κόμματα», βρέθηκαν με αμειβόμενα στελέχη και λίστες εκατοντάδων υπαλλήλων – πέραν των αποσπασμένων από το δημόσιο. Λεφτά υπήρχαν.
Πχ στο ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη, μέλος του Ε.Γ. – στη Βουλή σήμερα – είχε «μηνιάτικο» ένα εκατομμύριο δρχ. Επί Γ. Παπανδρεόυ η μισθοδοσία προεδρικών εκλεκτών διευρύνθηκε. Η έννοια του κομματικού στελέχους αλλοιώθηκε – και στη ΝΔ η κατάσταση δεν διέφερε.
Μια κίνηση εξυγίανσης έκανε στο ΠΑΣΟΚ ο Βαγγέλης Βενιζέλος: αναλαμβάνοντας την ηγεσία, ανέθεσε σε πέντε (!) ελεγκτικές εταιρίες να καταγράψουν την οικονομική διαχείριση που παρέλαβε.
Ατυχώς στη συνέχεια το διαπραγματεύθηκε με τον προκάτοχό του και τα πορίσματα έμειναν στα συρτάρια. Για να κληροδοτηθούν στη Γεννηματά και τον Ανδρουλάκη, μαζί με τα «ρυθμισμένα» δάνεια.
Άλλη προσπάθεια περιορισμού της ασυδοσίας των κομματικών ηγεσιών με το χρήμα που συγκεντρώνουν δεν υπήρξε.
Ούτε καν όταν αποκαλύφθηκε η αμαρτωλή «Mayo» που μάζευε λεφτά για τη ΝΔ του Κώστα Μητσοτάκη, και η επιταγή Αλαφούζου στον ίδιο. Ή όταν αποδείχθηκε ότι ο Χριστοφοράκος έστειλε ένα εκατομμύριο γερμανικά μάρκα στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη.
Το «πόθεν έσχες» των κομμάτων μπάζει περισσότερο από το «πόθεν έσχες» των πολιτικών, που τάχα προστατεύει «την τιμή και την υπόληψή του πολιτικού κόσμου».
Το πακέτο «οικονομική διαχείριση, απασχόληση στελεχών και δαπάνες λειτουργίας» στα κόμματα, έρχεται ξανά στο προσκήνιο αυτές τις μέρες, με αναταράξεις στην περιοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει σημασία ότι από δικό του στέλεχος προέχεται η νέα απόπειρα εξυγίανσης.
Ο Γιάννης Ραγκούσης ζητάει από την Κουμουνδούρου να κοινοποιήσει τη λίστα των κομματικών μισθοδοτούμενων και ταυτόχρονα να αναλάβει πρωτοβουλία για επέκταση της ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ στα κόμματα.
Δεν νοείται σύγχρονο πολιτικό σύστημα στο οποίο τα κόμματα να ελέγχουν και να νομοθετούν για τα οικονομικά των πάντων, αλλά τα δικά τους να μένουν κάτω από το χαλί της αδιαφάνειας – και της δυνάμει διαφθοράς…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
