Το ημερολόγιο της Μυτιλήνης – Μέρος Α´

Του Ηλία Κυριακάκη

Έξι άτομα, από τα οποία οι πέντε γιατροί από το Ηράκλειο, αποφάσισαν να πάνε στη Μυτιλήνη, αφήνοντας πίσω τα επαγγελματικά, ιατρικά και επιστημονικά τους καθήκοντα για μια εβδομάδα, για να βοηθήσουν στην περίθαλψη των προσφύγων που φτάνουν καθημερινά κατά χιλιάδες στις ακτές της. Το κείμενο που ακολουθεί, προέρχεται από το ημερολόγιο του Η. και γράφτηκε κατευθείαν στο laptop του, στη διάρκεια της εκεί παραμονής του. Δεν έχει υποστεί αλλαγές εκτός από μερικές αναγκαίες προσαρμογές προς διευκόλυνση της ανάγνωσης.

Το ημερολόγιο –άμεσο, πολλές φορές σοκάρει και εκτενές– θα δημοσιευτεί σε μερικές συνέχειες. Τα ονόματα των εθελοντών είναι στη διάθεση του «Ανοιχτού Παράθυρου».


Πρώτη μέρα, 7 Δεκεμβρίου 2015
Φτάσαμε στη Μυτιλήνη χθες από Ηράκλειο μέσω Αθηνών. Νοικιάσαμε ένα βανάκι, για να μπορούμε να μετακινηθούμε στις παραλίες και στις περιοχές άφιξης των μεταναστών. Υπήρχε αρκετή «αγωνία και προσμονή», τι θα δούμε, που και πως θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε κ.λπ.

Τα πρώτα ίχνη τα είδαμε μόλις 1-2 χιλιόμετρα πριν μπούμε στην πόλη της Μυτιλήνης: πάρα πολλά σωσίβια στοιβαγμένα σε σωρούς πάνω στην παραλία. Πιθανότατα ήταν από τις βάρκες που άρχισαν τελευταία να βγαίνουν στις νότιες, αντί στις βόρειες ακτές. Κανένας δεν ξέρει γιατί άλλαξαν και κάνουν πια μεγαλύτερη διαδρομή οι διακινητές. Πιθανολογούν ότι άλλαξαν τα μέρη αναχώρησης από την Τουρκία λόγω καλύτερης αστυνόμευσης των κλασικών μέχρι σήμερα σημείων αναχώρησης. Θα δείξει.

Ο δρόμος από Μυτιλήνη μέσω Καλλονής ήταν άνετος μέχρι λίγο μετά την Καλλονή από την οποία για 30 περίπου χιλιόμετρα ήταν δρόμος με στροφιλίκια αρκετά ως πολλά. Πράσινο από ελιές και πεύκα. Στον υδροβιότοπο είδαμε ερωδιούς μπόλικους. Σαν να πηγαίναμε εκδρομή.

Φτάσαμε στη Σκάλα Συκαμιάς. Στο δρόμο αρχίσαμε να βλέπουμε εγκαταστάσεις (Camps) Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), με διάφορους τύπους αραχτούς ντυμένους με ρούχα ζεστά και με τα διακριτικά τους στους ώμους και στο πέτο. Περάσαμε έξω από ένα μεγάλο Camp της International Rescue Committee (IRC). Μεγάλη έκταση, τεράστιες σκηνές με θέρμανση, θα λειτουργήσει ως δεύτερος σταθμός αξιολόγησης και διανυκτέρευσης προσφύγων. Έχει στοιχίσει μέχρι τώρα ένα εκατομμύριο ευρώ και θα απορροφήσει άλλα τέσσερα. Τα πληρώνει η IRC! Μας είπαν ότι η συμφωνία είναι για ένα χρόνο και μετά θα το δώσουν στο Ελληνικό κράτος! Χα, χα, χα να δω πως θα το συντηρήσουν! Θα καταλάβετε παρακάτω γιατί.

Φτάσαμε στη Συκαμιά πεινασμένοι. Καθίσαμε να τσιμπήσουμε κάτι και να πάρουμε μια εικόνα από τα συμβαίνοντα γύρω μας. Ελάχιστοι Έλληνες, μόνο οι μαγαζάτορες και λιγοστοί κάτοικοι. Οι υπόλοιποι ξένοι από τις ΜΚΟ, όλες οι φυλές του Ισραήλ, ντυμένοι ζεστά με τα διακριτικά τους. Συναντήσαμε τους Έλληνες ιατρούς (2 παιδίατρους) που έκαναν βάρδια στο «κέντρο επειγόντων περιστατικών». Τι είναι αυτό; Ένα μικρό αγροτικό ιατρείο με δυο δωμάτια εξοπλισμένο και οργανωμένο για την περίθαλψη μεταναστών, με προσωπική πρωτοβουλία ενός εντατικολόγου παιδιάτρου της περιοχής! Η ΑΠΟΥΣΙΑ του ελληνικού κράτους ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ. Γίνεται μια προσπάθεια να βρεθούν ιατροί να στελεχώσουν με βάρδιες το ιατρείο αυτό, το οποίο παρεμπιπτόντως φαίνεται να είναι και το μόνο σοβαρό μέρος όπου μπορούν να παρασχεθούν πρώτες βοήθειες σε σοβαρά περιστατικά. Το ξέρουν όλοι και μας είπαν ότι ζητάνε βοήθεια. Εμείς λοιπόν αναλάβαμε τη λειτουργία του Ιατρείου αυτού για μια εβδομάδα.

Στην εικόνα (της διαχείρισης του ιατρείου) υπάρχει και μια οργάνωση η Women’s And Health Alliance (WHAHA), ΜΚΟ και αυτή. Είναι διεθνής και φαίνεται να έχει κάνει μια συμφωνία με το Υπουργείο Υγείας, για να έχει πρόσβαση στις δομές υγείας του ΕΣΥ. Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας συμμετέχουν και στη λειτουργία του παραπάνω ιατρείου. Έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν βάρδιες προσωπικού συνεχώς, τόσο πολλούς ειδικευμένους διασώστες και γιατρούς έχουν φέρει στη Μυτιλήνη. Έρχονται και φεύγουν ως άτομα από το εξωτερικό, αφού μείνουν μερικές ημέρες ή και εβδομάδες, αλλά η παρουσία της οργάνωσης είναι συνεχής. Το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να έχει παρουσία, αλλά η WAHA μπορεί. Οπότε και εμείς θα συνεργαστούμε μαζί τους. Γνωριστήκαμε με τον logistics coordinator (συντονιστή προμηθειών!) Αλγερινός στην καταγωγή, μια παθολόγο Σουηδέζα και μια γιατρό καρδιολόγο και ένα νοσηλευτή από τη Σερβία. Έχουν άλλες τρεις ομάδες στα βόρεια παράλια, κάνουν ένα πρωινό μίτινγκ για τα οργανωτικά και καλέσανε και εμάς να συμμετέχουμε. Θα πάμε, αλλά το αίσθημα της απογοήτευσης για την απουσία του Ελληνικού κράτους μας καταλαμβάνει όλο και εντονότερα.

Το άλλο πρόβλημα είναι ότι οι Έλληνες ιατροί που έστησαν το ιατρείο θα ήθελαν να λειτουργούν το ιατρείο ΜΟΝΟ Έλληνες. Είναι βλέπετε και η εθνική υπερηφάνεια. Όμως ακόμα δεν έχουν βρει προσωπικό και έτσι συνεργάζονται υποχρεωτικά με την WAHA. Αυτοί όμως δεν είναι βλάκες, το κατάλαβαν και μας το εκμυστηρεύτηκαν με απορία. Τι να πω. Εμάς δεν μας νοιάζει να αποκαταστήσουμε το Ελληνικό κράτος ούτε να σώσουμε την τιμή του, για να βοηθήσουμε ήρθαμε και αυτό θέλουμε να κάνουμε. Μάλλον θα τα πάμε καλά μαζί τους.

Η WAHA έχει ανθρώπους και απέναντι στην Τουρκία αλλά δυσκολεύονται να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν τους αφήνουν οι Τούρκοι.

Πήραμε λοιπόν το κινητό τηλέφωνο του ιατρείου και το κλειδί και στηθήκαμε στο καφέ δίπλα από το ιατρείο να περιμένουμε «πελάτες». Μένουμε πέντε χιλιόμετρα μακρυά στην Εφταλού. Δωμάτια στη Συκαμιά, ούτε για δείγμα. Όλα κατειλημμένα από τις ΜΚΟ, εδώ και καιρό. Το βράδυ λίγο κρύο αλλά όχι υπερβολικό.

Το πρωί μάθαμε ότι χθες βράδυ, πριν την άφιξη μας στο νησί, βγήκαν δύο βάρκες με 100 περίπου άτομα. Πώς έγιναν αντιληπτές; Οι ΜΚΟ έχουν διάφορες ομάδες που διανυκτερεύουν στις παραλίες. Μόλις αντιληφθούν κάποια βάρκα δίνουν το σήμα και ενεργοποιούνται όλες οι ΔΙΚΕΣ τους ομάδες. Οι ναυαγοί μεταφέρονται στο κυρίως Camp της ΜΚΟ που τους έβγαλε από τη θάλασσα και από εκεί με λεωφορείο για το σταθμό που περίεγραψα παραπάνω για καταγραφή. Το Ελληνικό κράτος, πουθενά.

Πηγαίνοντας στη Συκαμιά συναντήσαμε πεζούς μετανάστες που είχαν βγει με τις δυο βάρκες και πηγαίνανε στο Camp της οργάνωσης που τους είχε «υποδεχθεί πρώτη». Μας παρακάλεσαν από την οργάνωση και μεταφέραμε και εμείς καμία δεκαπενταριά, παιδάκια κυρίως. Μας έκανε εντύπωση ότι μόλις σταματήσαμε για να μπουν μέσα τα παιδιά, πήγαν να τους πάρουν τη θέση δύο μαντράχαλοι, αδιαφορώντας για τα παιδάκια και τις εγκύους! Τους βγάλαμε έξω, βάλαμε τα παιδάκια και τις έγκυες και ξεκινήσαμε για το Camp.

Στο γυρισμό μάς σταμάτησε ένα περιπολικό της αστυνομίας και το πλήρωμα του μας ζήτησε ευγενικά τα στοιχεία μας, τηλέφωνα και από που είμαστε. Μας ρώτησαν αν είμαστε από κάποια ΜΚΟ. Όταν τους είπαμε ότι είμαστε μόνοι μας και ήρθαμε από το Ηράκλειο να βοηθήσουμε, μάλλον μας κοίταξαν με περιέργεια. Μας είπαν ότι ρωτάνε επειδή έχουν συμβεί διαφορά τελευταία, χωρίς να μας εξηγήσουν τι. Η πρώτη εμφάνιση τού ελληνικού κράτους. Επιτέλους, έστω κι έτσι.

Φτάσαμε στη Συκαμιά, παραλάβαμε το ιατρείο και ήλθε το πρώτο περιστατικό. Μας φωνάξανε σε ένα μεγάλο λεωφορείο ασθενοφόρο, ιδιοκτησία κάποιας ΜΚΟ και αυτό, όπου ήταν ένα μικρό παράλυτο κοριτσάκι με ένα μεγάλο έλκος στα γεννητικά όργανα. Χρόνιο περιστατικό. Ο ιατρός της ΜΚΟ, ένας ισραηλινός γενικός ιατρός δεν ήξερε τι να κάνει. Συστηθήκαμε, ασχοληθήκαμε με τη περίπτωση, αλλάξαμε τηλέφωνα τού είπαμε ότι χρειαστεί να μας πάρει και μάλλον χάρηκε και ανακουφίστηκε λίγο. Το παιδί έπρεπε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Ο πατέρας αρνιόταν γιατί περιμένει την επομένη να έλθουν άλλοι συγγενείς από απέναντι, να του φέρουν τα διαβατήρια. Λογόφερε με τους υπεύθυνους της οργάνωσης, αλλά όταν κατάλαβε τη σοβαρότητα, συμβιβάστηκε και είπε ότι δέχεται να πάει στο νοσοκομείο το παιδί του. Γράψαμε μια σύντομη διάγνωση στα αγγλικά και φύγαμε. Φαίνεται να είμαστε από τους πιο εξειδικευμένους και με την μεγαλύτερη εμπειρία σε βαριά περιστατικά. Μακάρι να μη χρειαστούμε.

Είδαμε ένα ασθενοφόρο με ελληνικές πινακίδες και ταμπέλες της ΜΚΟ «Γιατροί Χωρίς Σύνορα». (ΜSF). Καλέσαμε τον οδηγό για καφέ και μας είπε ότι ανήκει σε μια ελληνική εταιρεία ασθενοφόρων που λειτουργεί στην Αθήνα. H MSF νοίκιασε από αυτήν την εταιρεία τρία ασθενοφόρα, με το προσωπικό, τους οδηγούς, τον ιατρό και τη νοσηλεύτρια. Όταν υπάρχει κάποιο περιστατικό παίρνουν το κεντρικό συντονιστικό της MSF, το οποίο δίνει την εντολή για την κίνηση ενός από τα ασθενοφόρα, με το ανάλογο πλήρωμα. Ένα mini ΕΚΑΒ, δηλαδή, αλλά πολύ πιο αποτελεσματικό. Είπαμε ότι είμαστε στη διάθεση τους, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και επιστρέψαμε στο ιατρείο.

Ο Α. ο αγγειοχειρουργός με τον οποίο ήρθαμε μαζί, ήθελε να πάει να βοηθήσει στο νοσοκομείο να κάνει καμία φίστουλα σε νεφροπαθείς να γλυτώσουν κάποιοι κάποια έξοδα αφού για να το κάνουν αυτό, έπρεπε να πάνε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Και να επιβαρυνθούν 2-3000 ευρώ. Πήγε και του αρνήθηκαν, με τη δικαιολογία ότι δεν έχουν χρόνο στο χειρουργείο! Χα, χα απίθανοι είμαστε.

Βρεθήκαμε με τον Κοινοτάρχη της Συκαμιάς και του είπαμε, αν θέλουν κάποιοι κάτοικοι να τους δούμε, ευχαρίστως. Μας είπε να συνεννοηθούμε με την αγροτικό γιατρό, αύριο. Ίδωμεν.

Λίγο αργότερα είδαμε στο λιμανάκι να καταφθάνει ένα φορτηγάκι με φορητές τουαλέτες. Ρώτησε το δήμαρχο που να τις βάλει, αλλά από ότι καταλάβαμε αυτός αιφνιδιάστηκε γιατί δεν ήξερε ποιος τις είχε παραγγείλει, σίγουρα όχι ο Δήμος. Εκείνη τη στιγμή πλησιάζει ένας εθελοντής από την ΜΚΟ Πλάτανος (ναι υπάρχει ΜΚΟ με αυτό το όνομα) και του λέει να τις φέρεις εκεί παρακάτω που είναι το Camp. Φαίνεται ότι αυτοί είχαν κάνει τις ενέργειες και αυτοί τις είχαν παραγγείλει!.


14.30 Μεσημέρι πρώτης μέρας.
Λέμε να τσιμπήσουμε κάτι. Πήγαμε στον Μόλυβο για φαΐ αφήνοντας 2 άτομα πίσω να κάνουν τη «βάρδια» τους. Οι άλλοι δυο πήγαν βόλτα στο χωριό και εγώ και η Μ. φάγαμε μια ωραία μακαρονάδα με θαλασσινά αγναντεύοντας τη θάλασσα και το κάστρο. Πηγαίνοντας περάσαμε από τη βάση των Ισπανών ναυαγοσωστών. Ξέραμε ότι ήταν από τους πρώτους που φτάσανε αν όχι οι πρώτοι και αυτοί σώσανε πολύ κόσμο επειδή είχανε μαζί τους 2 jet ski. Από πίσω έχουν προσαρμοσμένη μια κατασκευή σαν μακρύ φορείο που έχει χειρολαβές κατά μήκος των δυο πλευρών. Είτε τους φορτώνουν επάνω είτε τους σέρνουν μέσα στο νερό, όταν πέσουν στη θάλασσα, αφού πιαστούν από τις χειρολαβές. Πήρα μια φωτογραφία, είναι ενδιαφέρουσα κατασκευή.

Γενικά όμως δεν βγάζουμε φωτογραφίες φανερά, γιατί όλοι «τα έχουν πάρει» με τους φωτογράφους και τα συνεργεία. Έγινε και μια φάση ανάμεσα σε ένα Έλληνα φωτογράφο ενός γαλλικού πρακτορείου και της ομάδας Ελλήνων ναυαγοσωστών, αλληλοκατηγορήθηκαν, μόνο στα χέρια δεν ήλθαν. Χαμός στα μέσα δικτύωσης. Η κάθε ομάδα (ΜΚΟ) έχει και ένα δικό της συνεργείο που βιντεοσκοπεί και παίρνει συνεντεύξεις. Μάλλον είναι στο πλαίσιο της ανάδειξης της δουλειάς τους για να πάρουν τη χρηματοδότηση. Μας είπαν γενικά διάφορα για αυτή τη δράση και φαίνεται ότι η δημοσιοποίηση της δουλειάς τους είναι σημαντική για τη χρηματοδότησή τους.

Κατεβαίνοντας για Μόλυβο, πήραμε με οτοστόπ μια γυναίκα μ᾽ ένα καφάσι μελιτζάνες. Αποδείχθηκε ότι ήταν Αλβανίδα, από το 92 στην Ελλάδα, πέρασε από Αθήνα, Λάρισα, Τρίπολη, 20 χρόνια στο Πλωμάρι και δύο χρόνια τώρα στα βόρεια του νησιού ψάχνοντας το μεροκάματο. Δεν την είδαμε ιδιαίτερα εντυπωσιασμένη από την όλη φάση. Είπε ότι η περίπτωση των μεταναστών Αλβανών του 90, δεν έχει σχέση με τους Σύριους, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είπε κάτι άλλο…

Στον Μόλυβο φτάσαμε όταν το σκάφος του λιμενικού έβγαινε για περιπολία καθώς και δύο Φουσκωτά κάποιων ΜΚΟ. Ο ήλιος ψηλά, ζεστούλα, καθίσαμε έξω. Όταν όμως έπεσε ο ήλιος το κρύο έδειξε τα δόντια του. Γυρίσαμε στη Συκαμιά αργότερα. Αυτοί που είχαμε αφήσει τα είχαν παίξει από την απραξία. «Πελάτες», δεν φάνηκαν. Θέλανε να τσιμπήσουν κάτι και τους αλλάξαμε.

Το βράδυ της πρώτης μέρας, πήγαμε για φαγητό στον Μόλυβο. Περνώντας από το λιμάνι, είδαμε δύο σκάφη του λιμενικού, ένα τοπικό από τον Μόλυβο και ένα από Θεσσαλονίκη. Επίσης δύο φουσκωτά οκτάμετρα, ένα της MSF και ένα της Green Peace που δραστηριοποιούνται μαζί. Και, τέλος ένα πλωτό του Πορτογαλέζικου λιμενικού. Μάλλον Frontex.

Φάγαμε σε ένα ουζερί και προς το τέλος ρωτάω την ιδιοκτήτρια τί γίνεται; Ξεκινάει λοιπόν ένας μονόλογος για το διχασμό ανάμεσα στην ανάγκη να βοηθήσουν και στη ζημιά που έχουν υποστεί οι επιχειρήσεις. Είχαν πολλές ακυρώσεις φέτος αλλά κυρίως έχουν πάρα πολλές για του χρόνου. Όμως οικονομικά βγάζουν τα σπασμένα των τουριστών από το προσωπικό των ΜΚΟ. Ο κόσμος μας είπαν είναι διχασμένος ανάμεσα στα δυο αυτά συναισθήματα. Περιμένουν να δουν τι θα γίνει! Τα λόγια και τα συναισθήματα της, οριακά «ρατσιστικά» αλλά όχι έξαλα.. Όμως αν κρατήσει η κατάσταση την βλέπω να αγριεύει, ιδιαίτερα αν αρχίσει και η επιχείρηση της να ζορίζεται.

Τρεις από μας είμαστε ευχαριστημένοι από την κατάσταση. Ήρθαμε χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται και βρεθήκαμε να είμαστε «συνυπεύθυνοι» με μια διεθνή οργάνωση σε ένα ιατρείο, πολύ καλά οργανωμένο. Άλλοι δύο ερχόντουσαν με «πάθος για δράση», σε σημείο που δεν πήραν ούτε βιβλίο μαζί τους γιατί «θα ήταν πολύ απασχολημένοι να σώζουν κόσμο». Αυτοί είναι οι πιο ανήσυχοι. Η Μ. είναι σκεπτική. Δεν είναι γιατρός και ήλθε με δική της πρωτοβουλία. Αν και δεν έχουμε δει κάτι σοκαριστικό, ακούσαμε πολλά και η φαντασία της ανέλαβε να κατασκευάσει τα υπόλοιπα και ίσως όλα αυτά την έχουν «σοκάρει» κατά κάποιο τρόπο ή την έβαλαν σε σκέψεις. Οι άλλοι λόγω επαγγέλματος σίγουρα έχουμε δει πιο άγρια πράγματα και είμαστε πιο ήρεμοι ασχολούμενοι με την «γκαντεμιά» μας που «δεν έχει δουλειά». Γι᾽ αυτό το λόγο αύριο θα αλλάξουμε το βαν με δύο μικρότερα αμάξια ώστε οι πιο ανήσυχοι να εκτονωθούν με βόλτες στις παραλίες αποβίβασης, ενώ εγώ και ο Ε. θα μείνουμε στο ιατρείο. Θα πήξουμε… Μακάρι, για να βοηθήσουμε ήρθαμε.

Καθώς καθόμασταν στο μπαρ του ξενοδοχείου, πριν τον ύπνο, μιλήσαμε με κάτι Ελβετούς που ασχολούνται με το να ανασύρουν τα βυθισμένα σκάφη από τη θάλασσα. Πάνε σε κάτι απόκρημνα μέρη με 4Χ4 αλλά δεν κατάλαβα πως ακριβώς βγάζουν τα σκάφη από τη θάλασσα. Ο Ε. άκουσε ότι σε αλλά πιο βατά σημεία, έρχονται μεγάλες μπουλντόζες (ελληνικές του Δήμου) και διαλύουν τα σκάφη αλλά δεν μαζεύουν καν τα ξύλα. Πολλά από τα σκάφη αυτά που διαλύονται, είναι σε τόσο καλή κατάσταση που θα μπορούσαν να τα βγάλουν σε πλειστηριασμό! Αλλά, που οργάνωση…

Μας είπαν και για δυο πλήρως εξοπλισμένα ασθενοφόρα που έστειλαν οι Εγγλέζοι. Ή οι Δανοί. Και δεν τους έδωσαν άδεια κυκλοφορίας επειδή είναι δεξιοτίμονα! Σκέφτηκα πως αφήνουν τους τουρίστες με δεξιοτίμονα αυτοκίνητα να μπαίνουν στην Ελλάδα για διακοπές; Γιατί όχι τα ασθενοφόρα, που είναι και απαραίτητα στην περιοχή; Μου ξεφεύγει κάτι; Μάλλον δεν θα δεχόταν κανένας οδηγός ασθενοφόρου να αποσπαστεί να τα οδηγήσει. Λες; Τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον αυτό θα είναι. Είμαι σίγουρος δηλαδή…

Η Μ. ήθελε να κάνει μπάνιο στη Μυτιλήνη. Είχε φέρει και τη στολή της, ώστε να βουτήξει χειμώνα καιρό. Βλέποντας όμως την όλη φάση, τα σωσίβια και ακούγοντας τις ιστορίες για πνιγμένους δεν θέλει να βουτήξει. Αναρωτιέμαι πόσοι υποψήφιοι τουρίστες θα σκεφτούν με τον ίδιο τρόπο και θα αλλάξουν προορισμό διακοπών; Θα δούμε το καλοκαίρι. Αν ποτέ σταματήσει το πρόβλημα με τους πρόσφυγες, τα νησιά θα κάνουν αρκετό χρόνο να ανανήψουν. Και οι κάτοικοι μπορεί να «λυγίσουν» αφού θα φύγουν οι ΜΚΟ και δεν θα υπάρχουν τουρίστες, με δεδομένη και την οικονομική κρίση που δεν θα περάσει εύκολα…

Έγραψα προηγουμένως ότι οι οργανώσεις διανυκτερεύουν στις παραλίες περιμένοντας τις βάρκες. Μας είπαν μια ιστορία ότι αρχικά οι ντόπιοι άναβαν φωτιές σε άλλα σημεία από εκεί που περίμεναν οι ΜΚΟ και οι βάρκες βγαίναν στις φωτιές, σε λάθος σημεία για να τους πάρουν ανενόχλητοι τις μηχανές! Αδιανόητο, αν έγινε πράγματι!

Από αυτά που γράφω είναι προφανές ελπίζω ότι άλλα αποτελούν προσωπικές εμπειρίες και άλλα είναι ιστορίες που μας λένε. Αλλά ξεχωρίζουν εύκολα οι δικές μας εκτιμήσεις από τις εκτιμήσεις των άλλων, τις οποίες απλώς μεταφέρω, χωρίς να μπορώ να διασταυρώσω πλήρως. Ελπίζω αυτό να είναι αντιληπτό.

Η ώρα είναι 22.30. Πάμε για λίγο διάβασμα και ύπνο. Κάποιοι από τις οργανώσεις κάθονται στο σαλόνι του ξενοδοχείου περιμένοντας την επείγουσα κλήση από την ομάδα τους ότι βγήκαν βάρκες. Εγώ θα σηκωθώ αύριο πρωί και με άλλον ένα θα πάμε στον Μόλυβο στην πρωινή συνάντηση της WAHA να γνωριστούμε με όλες τις ομάδες. Μετά θα πάμε Συκαμιά για «βάρδια». Άντε καληνύχτα.

Συνεχίζεται…